کد مطلب:33642 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:105

همچنانكه از مفاد این خطبه ی پر بركت بر می آید، بنیان تمام این فرمایشات بر تذكر بندگی آدمیان و نفی خدایی كردن و شرك ورزیدن است. آدمیان برای خدایی كردن به این عالم نیامده اند. شان ایشان در این جهان زندگانی انسانی است و این زندگی انسانی باید به قید بندگی مقید باشد. آدمیان می توانند فارغ از قید بندگی زیست نمایند، اما فرد دین دار بدون شك نسبت به گوهر دیانت متعهد و ملتزم است گوهر ادیان الهی همانا عبودیت نسبت به خدای واحد است. انسان موحد حساسیت اصلی خود را معطوف به شرك و پرهیز از آن می كند.

همواره این امكان وجود دارد كه خدایان خفی یا ظاهری در كار آیند و قبله ی آدمیان شوند. این خدایان در هر عصر شكل تازه ای می یابند. لذا شرط خدا پرستی و توحید آن است كه خدا شناسان موحد، میان اوصاف اختصاصی خداوند و اوصاف غیر اختصاصی او فرق بگذارند. و مراقب باشند كه مبادا كسی یا كسانی آن اوصاف اختصاصی را وصف خود بدانند. چرا كه مدعیان آن اوصاف در واقع دست طمع در الوهیت زده اند. بر موحدان فرض است كه این خدایان دروغین را از مسند الوهیت به زیر بكشد و در رفع شرك و مظاهر آن بكوشند.